Obrazy cyfrowe są pewnego rodzaju rzeczywistością, chociaż nie możemy ich dotknąć. Nie są ani prawdziwymi rzeczami, ani nicością, nie-bytem, ani nie są produktami fantazji. Zatem, jak można zrozumieć widzialność cyfrową i odpowiedzieć na pytanie: czym jest obraz cyfrowy? Wydaje się, że obrazy cyfrowe są kompozycjami czy strukturami elektronów widzialnymi poza ograniczeniami „solidnej“ materii obiektów fizycznych. Ich sposób przejawiania się jest możliwy dzięki czystej widzialności, intencjonalnie ustrukturyzowanej w formy percepcji wizualnej.
W swoich poszukiwaniach artystycznych Zbigniew Romańczuk bada sposoby przejawiania się obrazów cyfrowych, tworząc nowe formy widzialności, które stają się świadectwem teoretycznego namysłu nad współczesną naturą obrazu. Zmienne formy obrazowania służą mu do tworzenia kodu wizualnego, w którego centrum stoi zapis relacji pomiędzy kształtem a wielkością, modułem a barwą, dynamiką układów, a zmiennością rytmów i proporcji.
W wyniku podejmowanych działań Zbigniew Romańczuk rozpoznaje, że rdzeń obrazu znajduje się w jego skonstruowanej widzialności, a uważne badanie cyfrowej widzialności obecne w jego obrazach prowadzi do konkluzji, że percepcja cyfrowych obrazów ma charakter nieciągły i w znacznej mierze składa się z powidoków, co jest zgodne z wiedzą naukową i interesujące z fenomenologicznej perspektywy. Analizy cyfrowej widzialności prowadzą do podstawowego elementu, z jakiego składa się obraz cyfrowy: cząstki koloru, piksela, które może być dalej podzielony na cząsteczki subatomowe. Tak zwana “solidna” materia jest wykonana z tych samych cząstek, które są w nieustannym ruchu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz